We weten inmiddels dat heel veel vrouwen met urineverlies (en/of ontlastingsverlies) te kampen hebben. Maar we weten helaas ook dat maar weinig vrouwen zich melden bij de huisarts of zelf actief hulp zoeken bij een bekkenfysiotherapeut.
Vorig jaar werd hierover een onderzoek gepubliceerd en dat bevestigde alleen maar wat we eigenlijk al wisten: heel veel vrouwen hebben urineverlies, maar slechts en klein deel meldt zich bij de huisarts.
Van 64 % van de vrouwen met urineverlies blijkt de huisarts niet op de hoogte te zijn………
Gelukkig is er ook gekeken naar de oorzaak. Het is goed om te kijken waarom vrouwen zich dan niet melden voor deze problematiek.
De belangrijkste reden die de vrouwen vermeldden was, dat de klacht niet ernstig genoeg was, maar er waren er nog meer:
- urineverlies is niet ernstig genoeg
- de vrouw heeft er mee leren leven
- het urineverlies is er alleen tijdens het vrijen
- de vrouw meent dat urineverlies normaal is bij het ouder worden en dat je het dus maar hebt te accepteren
- men heeft het idee dat er toch niets aan te doen is.
De laatste groep die meent dat er niets aan te doen is, is 25%!!!
Er werden ook nog andere factoren aangegeven die ik ook wel uit de praktijk herken als ik er met mensen over praat:
- mijn huisarts is een man en ik heb echt geen zin om daar met hem over te gaan praten
- mijn huisarts is nog zo jong….
- Mijn huisarts is een wat oudere man….
Het is jammer. Waarom zou je wachten tot je echt zoveel urine verliest dat het met een verband niet meer is op te houden? Urineverlies gaat niet zomaar over, het wordt wel zomaar erger.
Vandaag kreeg ik een mail van een collega. In eerste instantie een mooi voorbeeld over iemand die haar leven had aangepast aan haar urineverlies. Zij stuurde mij een kopie op van een krantje dat door een apotheek was uitgegeven en waarin een artikel stond over een mevrouw met urineverlies en de wijze waarop zij van haar urineverlies was afgeholpen door een operatie. En uiteraard de uitleg van de apotheek hoe de regelingen met opvangmateriaal zijn afgestemd met de zorgverzekeraar……
Ze vertelde dat ze al jaren last had van urineverlies en dus ook nooit naar de dokter was gegaan voor een vraag wat er aan gedaan kon worden. Deze mevrouw had 19 jaar met haar klachten rondgelopen en had een eigen manier gevonden om er mee om te gaan: gewoon geen dingen doen waarbij je urine verliest. Ze had al lang geleden wel een artikeltje uit een krant bewaard dat ging over een operatieve ingreep en had bedacht dat dit echt iets voor haar zou zijn. Ze had het toen niet gedaan omdat ze het te druk had met haar gezin en werk en geen tijd had om 6 weken niet te kunnen tillen.
Toen ze eenmaal 50 jaar werd heeft ze de knoop doorgehakt en besloten zich te laten opereren. De huisarts gaf wel aan dat ze eerst naar de bekkenfysiotherapeut moest maar zij gaf aan dat haar spieren supersterk waren en dat het daar dus niet aan lag.
Als ik dit soort berichten lees moet ik toch even diep zuchten. We weten inmiddels dat vrouwen die sporten als paardrijden, ballet, roeien of turnen doen een uitermate krachtige, vaak te krachtige overactieve bekkenbodem ontwikkelen. Het vervelende is dat je bij een overactieve bekkenbodem net zo veel urineverlies kunt ondervinden, maar dat het niet zal werken om ze nog sterker te maken maar vooral om ze juist meer te leren ontspannen.
Het kost soms wel moeite om een vrouw uit te leggen in de praktijk dat ze niet moet trainen om de spieren nog sterker te maken maar dat er juist meer ontspannen moet worden voordat we functioneel aan de slag kunnen. Maar geloof mij, het is echt waar. Soms moet je vooral leren ontspannen om je urineverlies weer kwijt te raken.
Voor deze mevrouw had ook 19 jaar geleden een bekkenfysiotherapeut veel voor haar kunnen betekenen en had het geen 19 jaar hoeven duren. Maar vooral ook dat er altijd een tussenstation zou moeten zijn waarbij de vrouw eerst aan de slag kan met de juiste oefeningen voor de bekkenbodemspieren.
In de derde week van juni (20-26 juni) zal weer de World Continence Week zijn. een week waarin wereldwijd aandacht wordt besteed aan incontinentie. Om mensen bewuster te maken dat het een klacht is waar iets aan te doen is. Ik hou je op de hoogte want er gaat van alles gebeuren.
Marijke Slieker