Er zijn dagen bij dat ik in korte tijd heel veel patiënten zie. Naar aanleiding van een korte vragenlijst die ik nog wat verder met ze bespreek. Ze hebben dan vragen beantwoord over urineverlies, ontlastingsverlies, pijn bij het vrijen en verzakkingsklachten.
Het is zo illustrerend wat er dan gebeurt dat ik je dat niet wil onthouden…..
‘ dat urineverlies, hoe veel verliest u dan? Een druppel, een scheutje….’
– Oh druppels, maar het valt wel mee hoor!
– Oh ja wel scheuten, moet me wel verschonen, maar het valt wel mee hoor!
– Nee, ik ben wel helemaal nat, moet me dan helemaal verkleden, soms wel lastig, maar het valt verder wel mee hoor.
‘ vertel eens over het verlies van ontlasting waar u ja op heeft geantwoord….’
– ja, weet u, ik heb wel ja gezegd, maar het is eigenlijk niet de moeite, het gebeurt maar heel af en toe…
‘ hoe vaak is af en toe?’
– 1 keer per week ongeveer. Ik weet alleen nooit wanneer het gebeurt dus ik word wel eens verrast, maar verder valt het wel mee hoor.
– Ik heb het wel iedere dag en ja ik ga niet meer naar de winkels of visite als ik niet zeker weet dat ik schoon ben, maar voor de rest valt het wel mee hoor……
‘u geeft aan dat u pijn bij het vrijen heeft. Kunt u daar iets meer over vertellen?’
– tja, dat is er al jaren en we hebben er mee leren leven. Het is nooit leuk, maar als je een kind wil dan moet je wel he? Voor de rest doen we het nauwelijks, dus eigenlijk valt het wel mee…..
– tja gut, dat heeft toch bijna iedere vrouw wel?
– Het is alleen maar bij het binnenkomen, daarna gaat het wel en de pijn is daarna wel redelijk snel weer weg, dus het valt wel mee…..
Ik kan zo nog wel uren door gaan, maar wat is dat toch met ons? Waarom bagatelliseren we toch altijd onze bekkenbodemklachten? Soms kan ik het best wel begrijpen. Als je nare dingen mee maakt in je omgeving, vrienden slechte diagnoses krijgen of zelf al eens levensbedreigende ziektes hebt gehad en overleefd, dan stelt dit allemaal niets voor. Dat geef ik helemaal toe.
Bekkenbodemklachten tasten vooral onze kwaliteit van leven aan en als je met ernstige ziektes te maken hebt(gehad) is het voorstelbaar dat je bekkenbodemproblemen nergens over gaan.
Maar toch. Toch wil ik een lans breken voor iedereen die met bekkenbodemproblemen rond loopt en er niets aan doet. Omdat het allemaal wel meevalt.
Waarom? Omdat er bij doorvragen zoveel meer problemen blijken te zijn. Mensen raken op termijn geïsoleerd, kennen alle smoezen om niet meer met activiteiten mee te doen, niet meer op reis te gaan of zelfs niet meer bij de kleinkinderen op bezoek gaan.
Ik ben ook op zoek gegaan naar de redenen waarom mensen niet tot actie overgingen en nu pas zijn gekomen. Gewoon maar eens gevraagd en dit zijn de antwoorden…
- weet je, ik dacht dat het hoort bij het ouder worden, al mijn vriendinnen hebben er ook last van
- ik durf er gewoon niet mee naar de huisarts en de fysiotherapie kan ik zonder hem bezoeken. En ja, dan heeft het dus nog lang geduurd
- het wordt nu zo erg, ik kan nu echt niets meer en dacht, nu, nu moet ik wat gaan doen
- ach, er is zoveel ellende in de wereld, zoveel enge ziektes, ik durfde niet naar de dokter te gaan
- nooit gedacht dat ik niet meteen geopereerd hoefde te worden, want daar had ik echt geen zin in
- ik wil gewoon niet toegeven dat ik wat ouder wordt. Dit is toch iets van oude mensen
- nooit gedacht dat het een aandoening is waar je wat aan kan doen
- en waar je vooral ZELF iets aan kan doen
Zomaar wat antwoorden en ik vraag mij af of je hier iets van herkent. Het is tijd voor actie! Ik heb het al eerder gezegd: het hoeft niet 1 januari te zijn om een slimme stap te zetten.
Wat is jouw reden waarom je nog niet de stap hebt gezet?
Wat is jouw reden waarom je wel de stap hebt gezet?
Deel het met de andere lezers. Ik ben benieuwd.
Marijke Slieker