Mensen kunnen grote geheimen met zich meedragen. Willen er niet en nooit over praten. Ter bescherming van anderen, ter bescherming van zichzelf. Want als je er niet over praat en niemand die het weet, dan is het er toch niet? Mooi weer spelen houdt vrienden, houdt contacten warm en dan is het gezellig.
Toch kunnen grote geheimen een grote rol spelen in je lichaam. Ik heb er al eerder over gehad en zal het er over blijven hebben. Vandaag ontmoette ik Ilona. Ze is 62 jaar en komt met een vriendin. Giebelend en elkaar vasthoudend. ‘We hebben allebei gewoon een partner hoor, maar we houden veel van elkaar, als vriendinnen. We delen lief en leed met elkaar’.
Allebei hebben ze veel meegemaakt, maar vandaag ging het over Ilona. Ze heeft pijn bij het plassen en de ontlasting is niet dikker dan een potlood. Vrijen doen ze niet meer omdat het altijd pijn doet. Een verhaal dat lijkt op iemand met een overactieve bekkenbodem…… maar ze zijn zo vrolijk…….. Ik kijk eens diep in haar ogen en ik leg het een en ander uit over de bekkenbodemspieren.
Bij het plassen en ontlasten moet ze altijd persen. Maar door het aangespannen houden van haar bekkenbodemspieren (zonder dat ze het in de gaten heeft) probeert ze als het ware met de handrem aangetrokken als eerste bij het groene verkeerslicht weg te rijden. En we weten dat dat niet lukt.
De bekkenbodem is ook de spiegel van je ziel. Verdriet slaat daar op, net als bij een computer en hoe voller die is, hoe strakker die aangespannen kan staan, met alle gevolgen van dien.
Na alle uitleg besluiten we een inwendig onderzoek te doen. Ilona kwam op verzoek van de gynaecoloog met de vraag of ik iets voor haar kan betekenen. Haar vriendin blijft in de spreekkamer wachten als wij in de onderzoekkamer gaan. Maar bij de eerste stap van het onderzoek beginnen de tranen te lopen en wil ze toch graag dat de vriendin even naar de wachtkamer gaat. Huilend komt het verhaal over hele nare dingen die in het verleden zijn gebeurd. Waar niemand van af weet. NIEMAND! De partner niet, de vriendin niet en de confrontatie met de dader is er dagelijks. En tijdens het praten nemen de klachten ineens weer toe en valt ook voor Ilona het kwartje waarom de pijn er is.‘Niemand mag het weten, hoor je me, niemand, niemand, geen dokter, geen vriendin, helemaal niemand!’
Ilona moet leren om haar bekkenbodemspieren te ontspannen. Alleen dan kunnen de klachten gaan afnemen. Maar ontspannen van de bekkenbodemspieren zorgt ook voor het loskomen van emoties. Gelukkig gaat ze akkoord met een verwijzing naar een psycholoog. Gewoon omdat ze al zoveel ziektes en operaties heeft gehad en het allemaal wat te veel wordt. Dat kan ze ‘verkopen’ aan het thuisfront. Ik beloof haar plechtig dat het ons geheim is en dat het verder nergens komt, maar zo heeft ze wel een uitlaatklep bij de psycholoog om haar verhaal kwijt te kunnen.
Ilona loopt naar de deur en we nemen afscheid. Ik zie haar de wachtkamer inlopen terug naar haar vriendin. Dan draait ze ineens om en komt terug mijn kamer binnen en doet de deur weer achter haar dicht.
‘Ik wil nog even iets doen als het mag’ zegt ze. Ze stapt om mij af en ik krijg een hele dikke knuffel. ‘Sorry, maar ik moest dit even doen. Ik ben zo blij dat ik het aan iemand heb kunnen vertellen in de wetenschap dat het veilig is’.
Ik heb het laatste ook al eens gezegd: bekkenfysiotherapie, wat is het toch een mooi vak!
Mocht je vragen hebben of een verhaal kwijt willen, schroom dan niet. Als je het wilt delen op de site anoniem dan kan dat en anders kun je eventuele verhalen of vragen ook sturen naar info@profunduminstituut.nl
Marijke Slieker