Het zal je misschien al opgevallen zijn…….. ik schrijf de laatste tijd meer vanuit de praktijk van alle dag. Verhalen van en over patiënten die ik mag ontmoeten. Ik mag hun verhalen vertellen ook in de hoop dat mensen zich in deze verhalen herkennen en misschien gaan begrijpen waarom ze klachten hebben. Klachten soms waar niemand achter is gekomen totdat ze gewoon bij een bekkenfysiotherapeut zijn binnen gelopen.

Zo ontmoette ik vrijdag mijn laatste patiënt van die dag. Ze kwam van ver, 2,5 uur rijden. Ze was ook onder behandeling bij een neuroloog voor een heel andere aandoening: hyperhydrosis. Een aandoening waarbij iemand overmatig zweet. Niet zweten zoals we dat allemaal doen als we ons inspannen. Mensen met hyperhydrosis zweten dermate dat ze zich de hele dag wel willen verschonen, donkere kleren dragen, individuele sporten kiezen, niet gaan dansen en zeker niet spontaan even gaan rennen. Hyperhydrosis werkt invaliderend en isolerend en vaak weet niemand hiervan. Het is een aandoening die bij zowel mannen als vrouwen voorkomt en vaak wordt behandeld door een neuroloog. Zo ook Anne-Marijn. Niemand weet hier van behalve haar man en kinderen en ze is olympisch kampioen in het uitwijken, afmelden en ziek melden om zich niet in moeilijke situaties te wringen.

Maar dat was niet waar Anne-Marijn voor kwam. Ze heeft pijn. ‘Hier’ zegt ze en legt haar wijsvinger links op haar onderbuik. ‘Niemand wil luisteren, maar het zit gewoon hier. De dokter zegt dat ik vaginisme heb, maar dat heb ik op internet bekeken en dat heb ik dus niet. Ik heb wel pijn bij het vrijen en zeker daarna nog ongelooflijke pijn die minstens een dag duurt en zelfs na het vrijen loop ik een poosje letterlijk krom van de pijn’.

Zoals iedere bekkenfysiotherapeut doet stel ik haar veel vragen. Over plassen, ontlasten, over de kinderen en hoe de bevallingen zijn geweest. Over haar werk, over stress factoren.

Anne-Marijn is een prachtige, sterke vrouw en als ze over haar partner, kinderen en werk praat zie ik een twinkeling in haar ogen komen. ‘Nee, ik heb geen stress, een fantastisch gezin waar ik enorm van geniet. Ik werk niet, kan het rustig aan doen. Ja behalve dan die hyperhydrosis en die pijn waar niemand maar achter kan komen’. Ze was in een eerder stadium vorig jaar ook bij een gynaecoloog geweest en die heeft in haar buik gekeken om te zien of ze endometriose had. Ook scans gehad maar niets gevonden. De neuroloog die haar heel goed kent had haar naar zijn pijnpoli gestuurd. En daar zat een fysio die adviseerde mij eens te bezoeken.

‘Is er een reden waarom je niet werkt?’ vraag ik. ‘Ik ben na 21 jaar gestopt. Dat was jammer. Ik werkte er al die tijd al met heel veel plezier, maar in mijn werk mag ik de schoolklas niet verlaten om naar het toilet te gaan. Dat betekende veel ophouden, maar dat kon ik heel goed. Maar de pijn werd er wel erger door. En ja dat zweten, het werd me gewoon te veel, dus toen heb ik mijn baan maar opgezegd…….de pijnklachten zijn er zeker al 6 jaar’.

Plassen lukte wel maar ze moest eerst even een poosje zitten. Ze had geen blaasontstekingen. Haar stoelgang is nu goed en om de dag, maar in de periode dat zij werkte was dat 1 keer per week. Maar ja, als kind was dat ook al zo, toen duurde het nog wel eens langer en moest ze wel eens naar de dokter omdat het te lang wegbleef en de pijn niet te harden was. Dan kreeg ze een klysma en kon ze weer verder. ‘De bevallingen gingen wel goed, ja, wel ingeknipt en een vacuüm want het lukte anders niet, maar ze heeft prachtige kinderen gekregen. In de zwangerschap van de tweede en de derde heb ik wel behoorlijk pijn in mijn bekken gehad, maar ik ben nooit bij een fysio geweest in die periode. Niemand die mij dat ook adviseerde, dus hoe moet ik dat dan weten?’

Heb je nare dingen meegemaakt? vraag ik. ‘Nee, ja alleen de hyperhydrosis. Ik praat er met niemand over. Mensen zitten daar niet op te wachten weet je. Dus ik speel liever mooi weer’.

Ik begin maar eens met het bekken en laat haar het bekken zien. De bekkenbodem is de spiegel van je ziel, en ik denk dat ik wel weet wat er aan de hand is. En langzaam maar zeker zie ik iets in haar ogen veranderen.  Er komt heel veel informatie op haar af en we besluiten even pauze te houden. Ze woont zo ver weg dat ik haar voorstel om na een pauze het onderzoek ook maar te doen en ze wil dat graag.

Tijdens het lichamelijk onderzoek wordt al snel duidelijk dat de stabiliteit in het bekken, de heupen en lage rug niet goed is. Sommige testen lijken goed, maar tijdens inwendig onderzoek blijkt de bekkenbodem hier voor te zorgen.

We gaan kijken naar het pijnlijke punt links onderin de buik. En bij voorzichtig voelen aan de buitenkant voel ik een strakke band, een pijnpunt of triggerpoint dat heel diep ligt in haar dwarse buikspieren. Spieren die juist voor de stabiliteit moeten zorgen maar pijn doen bij aanspannen. Het zijn dezelfde spieren die ook samenwerken met je bekkenbodemspieren.

Bij het inwendig onderzoek vind ik ook aan de binnenkant op dezelfde locatie de pijn. De pijn die alle deuren en ramen opengooit. ‘Dit is het, dit is de pijn die ik bedoelde’. En dan komt er een emotionele ontlading die zijn weergave niet kent. Het verdriet van zoveel jaren, het niet luisteren van zoveel mensen, het wordt allemaal te veel en na al die jaren kan ze beginnen met loslaten. Als bekkenfysiotherapeut kon ik op dat moment niet anders doen dan een grote arm om haar heen slaan en rustig wachten tot ze kalmeerde.

Uiteindelijk hebben we alles op een rijtje gezet:

• Er was een behoorlijk bekkenpijnklacht in haar zwangerschappen waardoor de bekkenbodem overuren ging draaien.
• Een niet functionele dwarse buikspier en een evenmin goed werkende diepe rugspier
• Een werksituatie waarin ophouden het sleutelwoord was
• Vrijen dat pijnlijk is en bij ieder vrijen opnieuw de basisspanning van de bekkenbodemspieren verhoogde
• De spanning rondom haar hyperhydrosis die haar deed besluiten om haar allerleukste baan op te zeggen
• Een enorm triggerpoint dat haar spier functioneren tegenhield.

Gelukkig zit er een prachtig team van bekkenfysiotherapeuten bij haar in de buurt. Notabene! Ik beloof haar voor de overdracht te zorgen en ze stapt de praktijk uit. ‘Mijn man en ik hebben veel om over te praten en dan is de lange reis erg handig voordat we thuiskomen’.

Ik sluit mijn computer af. Dag is ten einde en ik weet nogmaals weer heel zeker waarom ik bekkenfysiotherapeut ben geworden.

Na het weekend bel ik haar. Om te melden dat de overdracht geregeld is en ze gebeld zal worden. We hebben nog een uitgebreid gesprek en ze vertelt  me dat ze nog iets kwijt wil dat ze nog nooit met iemand gedeeld heeft: ze is opgegroeid met een moeder met zeer ernstige dwangneuroses……..

Alle puzzelstukjes vallen op zijn plaats. Anne-Marijn gaat naar de bekkenfysiotherapeut en naar de psycholoog. Ook daar was ze nog nooit geweest.

‘Mag ik je verhaal vertellen via een blog, anoniem? Ik zal wel wat specifieke dingen weghalen zoals de hyperhydrosis’.
‘Je hoeft niets weg te laten. Misschien helpen we daar anderen mee. Mensen moeten weten dat dit een afschuwelijke aandoening is’.

Ik heb haar nog een andere vraag gesteld. ‘Wat kunnen wij doen om te voorkomen dat mensen zoals jij zo lang met hun klachten blijven lopen? Wat zou kunnen helpen?

Daar moet Anne-Marijn over nadenken, maar ze komt er op terug.

Maar ik wil graag dezelfde vraag ook aan jou stellen.

Wat kunnen wij doen om dit te voorkomen?

Deel deze blog en reageer op de vraag! Hier op de site of privé via info@profunduminstituut.nl.

Marijke Slieker, bekkenfysiotherapeut in hart en nieren…..