Daar ben ik dan eindelijk weer. Ja, je hebt langer moeten wachten dan verwacht, dan gepland. Bijzonder toch hoeveel mails er dan komen waar ik blijf…… ziek? Te druk? Geen inspiratie? Een schrijversblok?

Soms heeft het leven je in zijn greep en het maakt niet uit waarmee. Maar inderdaad, het was even druk met een congres en veel cursussen. En natuurlijk onze patiëntenzorg, want die gaat gewoon door. Iedere dag en met een fantastisch team bekkenfysiotherapeuten met passie. Daar ben ik dankbaar voor.

De maand januari is al weer voorbij en de sneeuwklokjes, narcissen en krokussen staan al veel te vroeg te kleuren boven de grond. De natuur is van slag. Onder de grond kregen die bolletjes totaal verkeerde signalen. Het was een hoge temperatuur, hoezo winter? Bolletjes hebben een aparte manier van communiceren in de natuur. Niemand die ze wat vertelt. De omgeving geeft een fout signaal af: het is ver boven nul, dus ja, dan moet je toch het koppie boven de grond steken en de wereld vertellen dat het voorjaar is!

En eigenlijk zien we dat ook bij onze patiënten en bij iedereen die geen hulp zoekt.

‘Hoe gaat het met je?’

Oh, goed hoor……….

En toch in ons hart schreeuwt iets om hulp, of is er aanvaarding van iets wat niet hoeft, waar hulp voor beschikbaar is. Jij bent als het ware de bovengrondse omgeving en naar je meest nauw betrokken mensen, je wortels, geef je verkeerde signalen af.

Door niets te zeggen geven we een verkeerd seintje en schiet niemand te hulp.

En zo kon het gebeuren dat ik een paar maanden geleden Jantien in de praktijk ontving. Ze was min of meer gestuurd door een vriendin die een half jaar op haar had ingepraat. Die vriendin was bij ons bekend en was haar klachten helemaal kwijt geraakt.

Wat was er aan de hand?

Jantien had vanaf haar tweede zwangerschap bekkenklachten gehad en eigenlijk was het nooit meer over gegaan. Al vrij snel na de bevalling had ze pijn bij het vrijen maar ook de verloskundige had gezegd dat dat tijdelijk was en door de hechtingen ontstond. Maar we waren inmiddels 4 jaar verder…….

Toen ze zich bij ons meldde was ze nerveus. ‘Jullie kunnen er waarschijnlijk ook niets aan doen dus het zal wel zonde van je tijd zijn. Eigenlijk heb ik nu al spijt, sorry’. Maar aangezien ze er nu toch was stelde ik voor haar toch maar de nodige vragen te stellen en dan te zien waar we uit zouden komen.

Bij navraag was er ook urineverlies, vooral bij hoesten en tillen. Scheutjes verlies. De stoelgang liep ook niet meer zoals vroeger en als ze 3 keer per week ging was het veel.

Bij het lichamelijk onderzoek vroeg ik haar om op 1 been te staan en dat was lastig. In lig een been gestrekt een klein stukje optillen kostte haar links heel veel moeite en rechts iets minder moeite. Er waren vaak tintelingen in haar linker bil en been.

Tot slot vroeg ik haar om eens op een grote oefenbal te gaan zitten Eerst met de benen wat uit elkaar en daarna wat dichter bij elkaar. Oef, dat lukte niet goed.

Het was direct duidelijk. Haar bekkenpijn gedurende de zwangerschap was niet verholpen. Ze had ook niet getraind onder leiding van een bekkenfysiotherapeut. Het leek in het begin dat het vrij snel niet meer zo erg was en met de baby en een peuter was het er verder niet meer van gekomen.

Jantien was de stabiliteit gaan compenseren met haar bekkenbodemspieren die na onderzoek veel te strak bleken te staan. Ook dat kan bij urineverlies ontstaan en is vaak de reden waarom nog meer spierversterkende oefeningen averechts werken. Bekkenbodemspieren moeten kunnen aan- en ontspannen. En dat vraagt soms wat oefening.

Er was dus werk aan de winkel. Voor de bekkenfysiotherapeut maar vooral ook voor Jantien. Ze moest leren LOSlaten maar eerst haar stabiliteit met de juiste spieren trainen zodat de bekkenbodem weer mocht loslaten.

Maar in de tussentijd leren doseren, niet alles tegelijk willen, niet net doen alsof er niets aan de hand is maar hulp vragen.

 

Maar nu JIJ!

 

Hulp vragen, gewoon een keer vertellen wat je klachten zijn, we doen het vaak niet.

Vertel eens eerlijk, had je je dit nu voorgenomen toen het nieuwe jaar startte. NU ga ik er wat aan doen? Ben je gegaan? En misschien nog net zo belangrijk. Heb je het er ook met je partner, vriendin of collega over gehad?

Een steun in de rug blijkt belangrijk te zijn. Van een therapeut, maar ook zeker van de eigen omgeving. Van een partner, kinderen, de collegae op de werkvloer. Begrip voor de situatie waarin men verkeert blijkt cruciaal te zijn. Maar die omgeving vindt dat vaak heel moeilijk.

 

Of, durf je het nog niet aan? Vind je het te moeilijk om er met iemand over te praten? Mag ik je dan uitnodigen om die eerste stap te zetten op de mail? En als dat niet als reactie op deze blog op het openbare internet is, mail dan naar ons team via info@profunduminstituut.nl

Wij zitten met een team van 4 bekkenfysiotherapeuten voor je klaar om je de weg te wijzen, ook bij jou in de buurt of we kunnen je gewoon een advies geven.

Je kunt ook kijken op de sites van bijvoorbeeld www.bekkenbodemonline.nl

www.bekkenbodem-eerst.nl (voor sporters), de app bekkenbodem, www.bekkenbodem.net of bij www.verborgenvrouwenleed.nl waar je over het boek kunt lezen en waarin ook veel informatie te vinden is.

 

Ga jij de uitdaging aan????

 

Marijke Slieker