Yes, de lente is begonnen maar zo veel mooie dingen hebben we nog niet gezien deze week. De week wordt overschaduwd door dat wat er in Brussel is gebeurd.

Peter (38 jaar) kwam vandaag de praktijk binnen. Ik zie hem al enkele maanden in verband met aanhoudende pijn in zijn bekkenbodemgebied. We gingen de goede kant uit. Pijnpunten konden we behandelen en hij heeft geleerd zijn ademhaling naar de buik te brengen. Peter kon beter zitten en zelfs de seks verliep beter. Minder pijn vooral na het klaarkomen. Hij was er nog niet, maar ging met stapjes vooruit. Toch knaagde er nog wel een stuk: Peter had nogal wat mee gemaakt in het verleden, kwam uit een oorlogsgebied en heeft ook in zijn jeugd in een onveilige omgeving geleefd. Hij was oorlogsfotograaf geworden. Dat ontstond gewoon….. hij woonde immers in oorlogsgebied.

Ik weet nog dat hij voor het eerst kwam en dat toen ook de taal nog best een lastige barrière was. Hij kon prima uitleggen waar hij last van had, maar wat er emotioneel in hem afspeelde……… dat was een stuk lastiger. Van een psycholoog wilde hij niet weten. Ook niet nadat ik hem i de loop van de tijd had uitgelegd dat spanningen, verdriet en trauma een groot effect hebben op de basisspanning van de bekkenbodemspieren. En dat veel van zijn klachten daar dus al hun oorsprong hebben.

Maar goed, Peter ging vooruit, met kleine stapjes en zo raakte Peter overtuigd dat het een puur lichamelijke klacht was. Tot dinsdag de beelden tot ons kwamen over de aanslagen in Brussel. De bommen, de ravage, de slachtoffers.

Peter was aangeslagen en alle klachten waren teruggekomen, in volle hevigheid.

‘Hoe kan dat nu? Het ging zo goed?’

‘Wat is er gebeurd deze week?’ vroeg ik. ‘Kun je het verklaren?’

En Peter begon te vertellen en te huilen. Kon niet meer stoppen met praten en snikken. De confrontatie met de beelden van het journaal en op facebook en andere sociale media waren te veel geweest. Maar pas in de behandelkamer kon Peter de link leggen tussen al deze emoties en de spanning van zijn bekkenbodemspieren.

We hebben samen geprobeerd weer wat rust in zijn lichaam te creëren. Met de ademhaling en andere ontspanningsoefeningen.

En langzaam maar zeker kwam ook het besef dat hij behalve de bekkenfysiotherapeut een psycholoog nodig had om samen te werken aan de verwerking van de traumata die hij had meegemaakt.

Samen met de huisarts ben ik op zoek gegaan naar een psycholoog die zijn taal spreekt, maar dat viel niet mee. Gelukkig heb ik die nu gevonden en hij zal daar gaan beginnen. Praten over emoties kan immers het beste in de moedertaal.

Vanaf nu gaan we met elkaar verder aan de slag en dat betekent soms een periode alleen de psycholoog en dan weer een periode de bekkenfysiotherapeut.

De route zal niet eenvoudig zijn, maar wel de beste keuze die hij kon maken.

Heb jij ook gekozen om de psycholoog te bezoeken? Stel je het uit terwijl je in je hart wel weet dat het misschien beter zou zijn?

Is dit een goed moment om de stap te zetten? Wil jij je stap delen?

Marijke Slieker