Ooit heeft een patiënte mij dat verteld nadat zij met veel pijn uit een operatie voor een verzakking was gekomen. Er ging iets mis met haar mat en zij behoorde helaas tot de groep vrouwen die met veel pijn moet leren leven.
‘Als ik alles van te voren had geweten dan had ik het nooit laten doen. Het was per slot van rekening niet dodelijk, maar alleen maar een vervelende klacht’.
Toch zit er veel tussen ‘dodelijk’ en ‘vervelend’ en als reactie hierop ontving ik een terechte mail van een trouwe bloglezeres. Ze had veel moeite met deze opmerking en daar heeft ze gelijk aan.
Heel veel mensen lijden onder de klachten die veroorzaakt worden door bekkenbodemproblemen. Daarom werd het boek dat ik schreef voor vrouwen met bekkenbodemklachten dan ook ‘Verborgen Vrouwenleed genoemd.
Want de gevolgen van deze klachten kan heel groot zijn. Wat te denken van sociaal isolement? Er niet meer uitgaan omdat we niet zeker zijn op tijd een toilet te halen? Niet met de (klein)kinderen op stap? We vergeten misschien wat de gevolgen zijn als iemand incontinent is voor urine en/of ontlasting. Doen er soms een beetje lacherig over als de reclame over opvangmateriaal worden getoond op televisie.
Sociaal isolement, daar merkt de ander niet zo veel van. ‘Ja, die vriendin misschien, die gaat nooit mee als we een keer met zijn alleen een dagje weg willen. Die is zo saai, die wil dat nooit. Maakt niet uit wat we willen doen, ze gaat nooit mee. Ze houdt alleen maar van thuis op de bank zitten met een boek’.
Maar is dat werkelijk zo?
En al die vrouwen die stoppen met Zumba, fitness, spinning, omdat het te duur is, of omdat men geen zin meer heeft……. is dat zo? Of speelt er een bekkenbodemprobleem?
Velen hebben te maken met seksuele problemen zoals pijn bij het vrijen, geen orgasme kunnen krijgen of geen erectie. En wat te denken van urine of ontlastingsverlies tijdens het vrijen? Huwelijken lopen er soms op stuk…….
En dan verzakkingsklachten. Ook deze kunnen verlammend werken op het leven van de vrouw. Niet meer spelen met de kinderen zoals we willen, niet meer de hele dat dingen kunnen doen zoals je van plan bent omdat de klachten in de loop van de dag toenemen. Een zwaar gevoel, last van de rug, of ‘gewoon’ je kind niet meer op kunnen tillen.
Er wordt vaak luchthartig over gedaan, weggewuifd, ‘ach mevrouw, iedereen mankeert wel wat als we ouder worden, het is vervelend maar het kan geen kwaad’. Maar wat als iemand zijn hobby niet meer kan uitoefenen? Geeft dat dan niet omdat het ‘niet zo erg’ is?
Erkenning voor deze klachten, serieus genomen worden, het zijn eenvoudige wensen van al deze mensen om het leven iets eenvoudiger te maken. Juist het gebrek hieraan maakt dat velen zich terugtrekken en vechten met de dagelijkse problemen. Hoe hiermee om te gaan. Wat kan er nog wel bereikt worden met bijvoorbeeld bekkenfysiotherapie en welke tips kunnen helpen om verlichting te brengen.
Hoe kunnen we elkaar helpen? Waar kunnen we aan denken?
* vraag eens wat verder door aan je vriendin waarom ze nooit mee wil.
* zoek desnoods een uitje waar ze wel mee naar toe kan omdat er dichterbij toiletten te vinden zijn
* heb je een winkel en komt iemand in de zaak die ook nog eens vraagt naar een toilet? Stuur haar dan niet weg! Ze heeft al moeite genoeg om het te vragen!
* zorg dat er voldoende grote afvalemmers op de toilet staan
* meer damestoiletten zodat het wachten in een lange rij in bijvoorbeeld een theater kan worden voorkomen. Maak desnoods gemengde toiletten zodat iedereen naar het toilet kan. (ook voor mannen zouden zittoiletten immers ook beter zijn)
* maak bekkenbodemproblemen bespreekbaar. Als je een therapie hebt gehad en je bent er beter van geworden, praat er over. Het zal een ander helpen om ook hulp te gaan zoeken in plaats van alleen maar te accepteren dat de klachten er gewoon bij horen.
Hoe ervaar jij je klachten? Kun je daar eens wat van vertellen? Ik hoor het graag en misschien kunnen we elkaar zo een beetje helpen om stap voor stap wat dichter bij meer erkenning te komen.
Wil je niet op de site reageren maar heb je wel een vraag? Mail dan naar marijke@profunduminstituut.nl
Marijke Slieker