Soms is de weg lang om een diagnose te krijgen. We zoeken dan naar antwoorden. Wat heb ik nou eigenlijk dokter? En is er iets aan te doen?
Dat het ook naar de verkeerde kant kan omslaan is vandaag weer gebleken. Een paar maanden geleden kreeg ik mevrouw Plank voor het eerst in mijn behandelkamer. Ze was doorgestuurd door een collega met de vraag of ik toch ook niet eens wilde kijken.
Pte vertelde dat ze al heel lang moeite heeft om haar ontlasting op te houden. Ze probeert de ontlasting dan wat steviger te houden en dat betekent dan weer dat ze soms moet persen om het eruit te krijgen. Maar merendeels is ze bang dat ze het kwijtraakt. “Ik ben ooit bij een dokter geweest en die zei dat ik een rectumprolaps had en dat hij dat niet kon opereren omdat het vaak erger wordt dan het was……..“
Dat had ook in de brief gestaan naar de huisarts. Een rectumprolaps……. niets aan te doen…….. mee leren leven……. Een diagnose van ongeveer 10 jaar geleden en daarna is er nooit meer goed naar gekeken.
Maar nu, nu is ze radeloos. Ze kan de ontlasting niet meer ophouden en dat betekent dat ze nergens meer naar toe gaat. Uit angst om te verliezen.
Oefenen heeft niet zoveel zin meer. Dat doet ze al zo lang en het helpt allemaal niets.
We besluiten dat ik een onderzoek ga doen. Ze woont zo ver weg en anders moet ze nog een keer terugkomen. Maar bij het onderzoek blijkt dat er helemaal geen rectumprolaps is, maar dat het aambeien zijn en wat slijmvlies dat naar buitenkomt. Wel blijkt dat ze de kringspier niet goed kan aanspannen.
En ja, er bleek een prima therapie voor pte. De aambeien werden verwijderd door de chirurg en daarna kon de bekkenfysiotherapeut nog met pte aan de slag om het optimale uit de bekkenbodemspieren te halen.
En ja, de sluitspieren bleken niet meer te sluiten en met de bekkenbodemspieren konden we nog beste wat bereiken. Daarnaast kreeg zij loperamide van de arts om de ontlasting wat in te dikken zodat ze die niet zo snel kwijt kon raken.
En ja, voor de moeilijkere dagen was er ook nog een hulpje extra. Een kleine tampon die ze in de anus kon brengen. En die tampon zorgde ervoor dat ze toch gewoon op verjaardagsvisite kon, dat ze kon reizen of gewoon naar de stad kon gaan.
We hebben haar uitgelegd dat er ook nog een laatste optie is: neuromodulatie als al dat andere niet wil werken.
Maar wat leren we hier nu van?
Soms is het goed om weer met een open vizier naar een aandoening te kijken. Klopte de diagnose wel? Is die gesteld in de huidige tijd? Met de huidige onderzoekmethoden? Want als er eenmaal een diagnose is gesteld is het nadeel dat we niet meer verder kijken.
Moeten we dan twijfelen aan alle gesteld diagnoses? Nee, maar het kan nuttig zijn om opnieuw naar de klachten te kijken, breder te kijken en wie weet wat je tegenkomt en wat wel oplosbaar blijkt.
Mw Plank is blij. Ze kan na de operatie weer fietsen en heeft met alle hulpmiddelen veel tips en tricks in huis die haar kwaliteit van leven fors heeft kunnen verhogen.